Jesienne mgły, skwita aster krzew,2 i dziwnym smutkiem wieje z szarych ról. Swawolne ptasze umilkło i wśród łąk i wśród pól. Skwitł gazon róż, nie ma złotych zórz. Duszą moją targa niewymowny ból, niewymowny ból. A pamiętam w Wiośnie było tak radośnie, gdy pieśni swych moc nucił słowik w noc, w czarowną noc. Pogasłych zórz nie zatlisz już, marzenia, sny umknęły w dal, hen, w dal i noc, ciemna noc w duszy mej Wiatr wionął z pól, strącił zwiędły liść, serce bić przestało, bo mu Wiosny żal. Wszystko gdzieś umknęło, wszystko przeminęło. Prysł życia cel, dnie pędzą w dal, minionych chwil nie wrócisz już. I Wiosny żal | Autumn fogs, the aster bush withers, and a strange sadness blows from the grey ploughfields. The playful birds have fallen silent in the meadows and in the fields. The roses have finished blooming, of golden dawns there is nothing more. My soul is in unspeakable pain, unspeakable pain. I remember back in Spring it had been so enchanting, when the nightingale gently sang its repertoire of songs into the night, into the magical night. Of dying auroras you will no longer smoulder, dreamy thoughts, dreams have fled far away, far away, into the night, the dark night of my soul. The wind blew from the ploughfields, tore away a withered leaf, its heart had stopped beating because of its longing for Spring. Everything has gone somewhere, everything has gone away. My life's aspirations are gone, the days are rushing into the distance of past moments to which we cannot return. And of Spring longing. |